Η ανάρτηση αυτή είναι η τρίτη μιαςσειράς με θέμα το φυσικό τοκετό και το θηλασμό, με αφορμή άρθρο πουδημοσιεύθηκε στην αμερικάνικη έκδοση του περιοδικού του lllusa.org. Τις προηγούμενες αναρτήσεις μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ. Ακολουθεί η συνέχεια από το άρθρο και κάποια σχόλια.
Η βελτίωσή της ήταν τέτοια, που σιγά-σιγά αρχίσαμε να είμαστε σίγουροι πια ότι θα τα καταφέρει. Παρόλο όμως που ήμουν γεμάτη ευγνωμοσύνη για όλη αυτήν την εξέλιξη, συνέχιζα μέσα μου να θρηνώ που δεν θα θήλαζα. Άρχισα να σιχαίνομαι το θήλαστρο. Νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να ξαναβγώ ποτέ από το σπίτι καθώς έπρεπε να αντλώ το γάλα μου κάθε δύο με τρεις ώρες. Έτρεμα στη σκέψη να πρέπει να ταΐσω την Σέιντι σε δημόσιο χώρο εξαιτίας της διασωλήνωσης. Σκεφτόμουν συνέχεια πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα αν μπορούσα να τη θηλάσω! Μας είπαν να δοκιμάσουμε να της δώσουμε πιπίλα και να δούμε αν θα ενίσχυε την ικανότητά της να πιπιλάει αλλά τα βρέφη με τέτοιο ιστορικό κάνουν αναρρόφηση και καταλήγουν με πνευμονία, συνεπώς δεν ήταν ασφαλές να δοκιμάσουμε από τώρα τον θηλασμό. Πάλεψα πολύ το θέμα της πιπίλας. Της έδινα πιπίλα ακόμα και όταν έτρωγε με τον καθετήρα επειδή ήθελα να αισθάνεται την κοιλίτσα της να γεμίζει ενώ εκείνη πιπιλούσε. Ωστόσο, η μαία μου έλεγε ότι έπρεπε να ελέγξουμε την ικανότητά της να πιπιλάει και να καταπίνει πριν να δοκιμάσουμε να της δώσουμε γάλα από το στόμα.
Ευτυχώς, δεν άκουσα τη μαία επειδή η Σέιντι δεν έχει κάνει ΑΚΟΜΑ την εξέταση αναρρόφησης και κατάποσης! Ακριβώς μία εβδομάδα μετά από την επιστροφή μας στο σπίτι, όταν έκλεισε τις δύο εβδομάδες, αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να δοκιμάσω να τη θηλάσω. Μπήκαμε, λοιπόν, στην μπανιέρα, τυλιχτήκαμε σε μια ζεστή, βρεγμένη πετσέτα, την έβαλα στο στήθος μου αλλά δεν μπόρεσε να το πιάσει. Τότε ο άντρας μου πρότεινε να δοκιμάσουμε από το άλλο στήθος. Προσπαθήσαμε μερικές φορές και τέλος τα κατάφερε! Ξαφνιάστηκα με την εντελώς διαφορετική αίσθηση που ένιωσα σε σύγκριση με το θήλαστρο! Δεν ήταν μόνο η αίσθηση της αναρρόφησης που ήταν διαφορετική και με εξέπληξε, ήταν και η απελευθέρωση ορμονών που ένιωθα. Αισθάνθηκα αμέσως πιο κοντά στο μωρό μου από τις πρώτες στιγμές του θηλασμού. Δεν ήθελα να την αφήσω πολύ, επειδή φοβόμουν ακόμα την αναρρόφηση.
Τις επόμενες ημέρες συνέχισα να αντλώ με το θήλαστρο, να την ταΐζω με τον καθετήρα και ύστερα να τη βάζω να θηλάζει λίγο. Πήγα και σε μια συνάντηση του Συνδέσμου Θηλασμού επειδή είχα πρόβλημα με το σχήμα της αριστερής μου θηλής. Άρχισα να χρησιμοποιώ προστατευτικό για τη θηλή μου και με βοήθησε πολύ. Σύντομα δοκιμάσαμε να θηλάζουμε πριν να αντλήσω γάλα και χρησιμοποιούσαμε τον καθετήρα σαν έσχατη λύση. Μετά από πέντε ημέρες θήλαζε αποκλειστικά! Στην αρχή δεν το είπα στη μαία, καθώς φοβόμουν ότι θα με επέπληττε, αλλά μετά από τις εξετάσεις που κάναμε για τους πνεύμονες της κόρης μας, όταν πια φάνηκε ότι ήταν καθαροί επί δύο συνεχόμενες επισκέψεις, τότε αισθάνθηκα άνετα να το πω. Η μαία εντυπωσιάστηκε πραγματικά και ήταν περήφανη που καταφέραμε να μάθουμε να θηλάζουμε! Είχαμε όμως και άλλα να μάθουμε.
Μετά από μερικές εβδομάδες, μπορούσα να τη θηλάζω χωρίς προστατευτικό στις θηλές μου. Ύστερα από λίγο καιρό ακόμα, μπορούσαμε να θηλάζουμε ξαπλωμένες στο κρεβάτι (με μεγάλη ανακούφιση!) και αργότερα ένιωθα πια άνετα να θηλάσω και δημόσια. Η Σέιντι είναι τώρα έξι μηνών και έχει γίνει πρωταθλήτρια στον θηλασμό. Έχει θηλάσει σε εστιατόρια, στο αυτοκίνητο, στο αεροπλάνο, στο κρεβάτι, στον καναπέ, στο γήπεδο και όπου αλλού μπορείτε να φανταστείτε.
Ο θηλασμός που δίδαξα στο παιδί μου (και στον εαυτό μου) μου έχει χαρίσει ικανοποίηση όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου. Μου αρέσει τόσο πολύ να κάθομαι και να τη θηλάζω (καθώς δεν είναι μωρό που θέλει και πολλές αγκαλιές) και να αποκοιμιόμαστε μαζί. Μου αρέσει που βλέπω ότι ξέρει τι να κάνει όταν την παίρνω αγκαλιά και μου δείχνει με συγκεκριμένο κλάμα ότι πεινάει. Αισθάνομαι ότι προσφέρω το καλύτερο στο παιδί μου. Παρόλο το ιστορικό της, γνωρίζω μέσα μου ότι της δίνω το καλύτερο που μπορώ. Νιώθω πραγματικά ότι έχω εκπληρώσει τον σκοπό της ζωής μου, είμαι μητέρα και δεν πρόκειται να σταματήσω. Ίσως όταν έρθει η ώρα να τη γράψω στο νηπιαγωγείο, τότε μπορεί να το συνειδητοποιήσω!
Η ιστορία της μικρής Σέιντι και της μητέρας της μπορεί να αποτελέσει τροφή για σκέψη για τις μητέρες που είχαν πρόθεση να θηλάσουν αλλά εγκατέλειψαν το θηλασμό πολύ νωρίς, με τα πρώτα κιόλας εμπόδια. Εδώ βέβαια η μητέρα είχε πρόσβαση σε βοήθεια από ειδικούς, τι γίνεται όμως όταν ο σύζυγος δεν βοηθά, ο/η παιδίατρος προτείνει μπιμπερό και η λεχώνα είναι παραζαλισμένη από τη λοχεία, με σπάργωμα ή θηλές που ματώνουν; Ακόμα και να υπάρχει προθυμία, τα φτερά κόβονται στην πορεία… Ο θηλασμός ενός βρέφους με ειδικές ανάγκες ή κάποια σοβαρή αρρώστια είναι πραγματικά ένας μαραθώνιος, παρόλα αυτά τέτοια βρέφη συνήθως έχουν πολλά να κερδίσουν από το μητρικό θηλασμό, σωματικά αλλά και ψυχικά. Διαβάζοντας την ανάρτηση του Ναυτίλου για την μικρή Λυδία, θυμάμαι για ακόμα μια φορά με συγκίνηση την παρηγοριά του θηλασμού!
Θα ακολουθήσει ακόμα μια τελευταία ανάρτηση με κάποιες σκέψεις για τον τοκετό σήμερα καθώς και κάποια σχετικά links.