σημαίνει popi's art και όχι μόνο, στον ιστό από το 2006

Blog

Παιδική χαρά στα δυτικά προάστια

Την Κυριακή που μας πέρασε πήγα τα παιδιά σε μια παιδική χαρά στα παλιά μου λημέρια. Ο χώρος είναι πρόσφατα ανακαινισμένος και περιφραγμένος, με πλάκες από αφρώδες υλικό για να αποφεύγονται οι τραυματισμοί. Όταν εγώ ήμουν παιδί, ο χώρος αυτός ήταν γεμάτος σωρούς με μπάζα, σκουπίδια και αγκάθια, σκέτη ζούγκλα για μένα που ήμουν και «μή μου άπτου»! Τα τέκνα ξαμολύθηκαν με χαρά στο χώρο αλλά σύντομα άρχισαν να παρατηρούν, σχεδόν χαζεύοντας, κάποια άλλα παιδιά που έπαιζαν, ζωηρά και σαχλαμαρίζοντας ελαφρώς κατά την ταπεινή μου γνώμη. Παρατήρηση πρώτη, τα ζαβολιάρικα παιδιά πάντα αποτελούν αξιοθέατο, κάτι σαν ταινία με το ΘΒ ας πούμε. Μετά από σύντομο παιχνίδι, τα παιδιά τράβηξε σαν μαγνήτης ένας κρατήρας από ένα ξεριζωμένο δέντρο στο κέντρο περίπου της παιδικής χαράς (πραγματικά το μόνο πράγμα υπό κατασκευή). Βράσε την τσουλίθρα, εδώ έχει ακατέργαστο χώμα, πέτρες και χαλίκια (δεύτερη παρατήρηση)! Εγώ έμεινα σιωπηλή, ελαφρώς μίζερη, με τη σκέψη ότι ακόμα και τα μπουφάν έχουν αλευρωθεί σαν καλαμαράκια για τηγάνισμα… Η τελευταία μου παρατήρηση αφορά το κοινό στην παιδική χαρά, Κυριακή νωρίς το απόγευμα. Γονείς και παιδιά άλλων εθνικοτήτων, κανένας γηγενείς γονιός της περιοχής δεν έτυχε να είναι παρόν. Δεν ήμουν δα και στο κέντρο της Αθήνας! Τι κάνουμε εμείς οι Ελληνάρες άραγε, αφήνουμε τα παιδιά μας να χαζεύουν με το Wii ή παίρνουμε την αμαξάρα μας και πάμε Mall, Hall και πλαστικό παιδότοπο; Στην παιδική χαρά της γειτονιάς δεν πάει κανένας πιά; Μπορεί να ήταν και τυχαίο αν και παρόμοια εικόνα έχω συναντήσει και σε κάποιες άλλες παιδικές χαρές. Οι μαμάδες με ξένη καταγωγή είναι πάντα σε παρέες, καφεδάκι, κουβεντούλα και τα παιδιά να παίζουν παραδίπλα. Εμείς τα ντόπια φρούτα πάμε μόνες, βιαστικές και κουρασμένες από το πι-σι και το γραφείο… Τελειώνοντας αυτή τη λίστα με τις ίσως αδικαιολόγητες γενικεύσεις, σας παρουσιάζω το σπιτάκι που έφτιαξε η Αννούλα, πετραδάκι-πετραδάκι.

Μπορεί να σας ενδιαφέρουν …

4 Σχόλια

  1. Χρήσιμη τροφή για σκέψη! Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια κουβέντα που είχα με μια κοπέλλα από την Αλβανία σε μια παιδική χαρά κάτω από τη Δ.Αρεοπαγίτου, που μου έλεγε πως κάθε απόγευμα παίρνει την κόρη της κι ανεβαίνουν στο βράχο της Ακρόπολης και παίζουν (εγώ δεν είχα ακόμη ανεβάσει τη δικιά μου..). Οι ντόπιοι αστοί έχουμε ξεχάσει να κάνουμε απλές συνδέσεις με τον "φυσικό" μας περίγυρο, ένβιο και μη… Καλημέρα και φιλιά 😉

  2. Κι εγώ το παρατηρώ ακριβώς όπως το λες! Ταπεινή μου άποψη είναι ότι υπάρχει μια προκατάληψη όσον αφορά τον δημόσιο χώρο, πχ ένα πάρκο. Δεν είναι "σωστό" να χρησιμοποιείται αν μπορείς να πορσφέρεις κάτι άλλο "καλύτερο" στον εαυτό σου και το παιδί σου, πχ ένα κέρασμα σε καφετέρια ή παιδότοπο. Και φυσικά η ίδια νοοτροπία συνεχίζεται σε μεγαλύτερη ηλικία. Σε άλλες χώρες, ακόμα και το υψηλόβαθμο και ακριβοπληρωμένο στέλεχος θα φάει το μεσημέρι ένα σάντουιτς από το σπίτι του σε παγκάκι στο πάρκο, δεν θα πάει για πληρωμένο εσπρέσσο και μπριός!

    (Χμ, τις έκανα κι εγώ τις γενικεύσεις μου, μου φαίνεται, αλλά είναι κάτι που παρατηρώ και που δεν με βρίσκει σύμφωνη).

  3. πωπω Popelix μου και εγω αυτο ακριβως σκεφτομουνα αυτες τις μερες. Μονο στην Πευκη σε μια προτυπη παιδικη χαρα εχω βρει Ελληνες και μαλιστα δε μιλανε και πολυ και ειναι παντα σινιε ντυμενοι που σημαινει "περναμε να ξεδωσουν τα παιδια και φυγαμε".
    Πραγματικα τα Ελληνακια που πανε? Μονο Για καφε?

  4. Καλημέρα!
    Ελάτε στην παιδική χαρά του Μοσχάτου (οδ. Χρυσοστόμου Σμύρνης) και θα εκπλαγείτε με τις Ελληνίδες (και όχι μόνο) μητέρες που έχουμε κάνει μια τεράστια παρέα κάθε μέρα πρωί και απόγευμα (γιατί έχουμε και ωράριο και φύλακα!).
    Είναι η προσωποποίηση της χαράς και της ευτυχίας ΄και είμαι πολύ χαρούμενη που έτυχε να βρεθώ σε αυτήν τη γειτονιά και την παρέα!!!!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.