Θα μπορούσα να το έχω θέσει κάπως πιο ρομαντικά, πιο παιδαγωγικά … πιο λογοτεχνικά τέλος πάντων! Στον ονειρεμένο κόσμο, στο μαγικό κόσμο των παιδιών ίσως … κάπως σαν ραδιοφωνική εκπομπή για παιδιά. Γιατί στον παλαβό κόσμο των παιδιών; Αυτό μοιάζει με τίτλο από ταινία του Θανάση Βέγγου!

Αισθάνομαι ότι η καθημερινότητα με δύο παιδιά προσχολικής ηλικίας μοιάζει κάποιες φορές με ταινία του συμπαθέστατου ΘΒ. Είναι δύσκολο να διατηρήσεις το μυαλό σου σε σωστή σειρά όταν οι απλές, καθημερινές δραστηριότητες όπως ο το πρωινό ξύπνημα, το φαγητό και ο ύπνος έχουν ξεχωριστή διαδικασία και διαφορετικό συντελεστή δυσκολίας ανάλογα με τα κέφια των μικρών. Ιδιαίτερα όταν τα παιδιά είναι δυο ή περισσότερα, τα μάτια και τα χέρια του γονέα πρέπει να αποκτήσουν δεξιότητες ενός πιλότου καθώς τα δρώμενα εξελίσσονται ταυτόχρονα σε πολλά μέτωπα.

Ένα απλό συνάχι μπορεί να μεταμορφώσει την ημέρα σε αγώνα δρόμου, το πρωινό γάλα μπορεί να διακοσμήσει το χαλί ή τα ρούχα, τα λαδωμένα χέρια σκουπίζονται συνήθως πάνω στη μπλούζα, ο κιμάς τρώγεται π-ά-ν-τ-α ξεχωριστά από τα μακαρόνια και τα LEGO έχουν στην πραγματικότητα πόδια και φτερά και κινούνται πια και στις τρεις διαστάσεις. Και άλλα πολλά φυσικά που δεν έχουν καμία λογική – σύμφωνα πάντα με τους μεγάλους – και τα οποία καλείσαι να αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία και μητρική αγάπη. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις να διακτινιστείς για λίγα λεπτά σε έναν άλλο πλανήτη ή να δραπετεύσεις με τον καφέ σου όπως η κυρία στην συμπαθέστατη διαφήμιση του καφέ Jacobs, γρήγορα συνειδητοποιείς όμως ότι και εκεί έξω ο κόσμος είναι εξίσου και χειρότερα παλαβός και ας μην βρίσκεται σε προσχολική ηλικία! Ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις στο διάδρομο μια ασύλληπτη κατασκευή, τεντώνεσαι να ξεμουδιάσεις και όλα φαίνοται πιο εύκολα και απλά: βρίσκεσαι στον τρυφερό και λατρεμένα παλαβό κόσμο των παιδιών!