Χοχλιοί μπουμπουριστοί τσάλεντζ αξέπτεντ, για να γελάσει και το κάθε πικραμενάτσι! Από την Παγκρήτια ραδιοφωνική εκπομπή Καλοκαίρι Στο Νότο. Ακόμα και αν δεν είστε φαν του Survivor – ούτε εγώ είμαι – θα το απολαύσετε. Καλό καλοκαίρι!
Αυτό το post θα μπορούσε να έχει τον τίτλο “Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.” ή “Ουκ εν τω πολλώ το ευ” ή πιο πεζά… “Που να γράφω τώρα, πάω να φτιάξω ένα lego…”.
Μελετώντας τα τεστ του γιου από το σχολείο, πέτυχα μια ερώτηση ιστορίας με δύο σκέλη. Πόσο στρατό είχε ο Μιλτιάδης και με ποιο σχέδιο κατάφερε να πάρει τη νίκη; Το τέκνο θυμόταν το πλήθος των στρατιωτών, όσο για το δεύτερο ερώτημα… η απάντηση ήταν “με τη δύναμη του μυαλού του”. Λακωνικά πράματα, όχι περικοκλάδες βρε παιδί μου, η δασκάλα περιμένει αναλύσεις αλλά πού…
This gallery contains 4 photos.
Χρόνια Πολλά και Καλά και Ευλογημένα!
Για τη συνέχεια του άρθρου, κλικ εδώ!
Ο καλλιτέχνης κόλλησε και πάλι σε μια τέχνη που είχε για χρόνια στο περιθώριο. Μεταξύ δουλειάς, παιδιών και … δουλειάς, πλάθω και διάφορα πραγματάκια από πηλό fimo, πολυμερικό ή πολυμερή πηλό. Πλάθω, δίνω υφή, χρωματίζω με σκόνες και ακρυλικά, βάζω σε καλούπια και καστόνια και ότι μπορεί να φανταστείς. Φουρνίζω, γυαλίζω και voilà!
Με ενθουσιάζουν τα χρώματα, οι τεχνικές, τα διάφορα εργαλεία και παραφερνάλια και φυσικά το αποτέλεσμα. Μεγάλη μου αγάπη οι καρφίτσες που μοιάζουν με μικρά και ρομαντικά καδράκια που φοριούνται στο πέτο! Αντίδοτο στο στρες, στην κρίση, στην τρέλα των καιρών, η δημιουργικότητα διοχετεύεται και ο καλλιτέχνης ισορροπεί στο σχοινί του. Ελπίζω να σας αρέσουν και μην πυροβολείτε τον polymer-ίστα!
Σήμερα φτιάχνοντας το πρωινό καφεδάκι, μια ραδιοφωνική εκπομπή τύπου “σαν σήμερα” με χτύπησε κατακέφαλα αναφέροντας το σεισμό του 1999 στην Αθήνα. Δεν ξέρω γιατί αντέδρασα με τόση ευαισθησία, είχα χρόνια να το σκεφτώ, είπα να γράψω τη δική μου εμπειρία. Όσοι ψάχνετε για πόστ τύπου “καλό φθινόπωτο μπλα μπλα…” έπεται συνέχεια!
Είχα πριν από λίγο επιστρέψει από το ΕΜΠ, από εξετάσεις στο μάθημα “Φυσική – Κυματική – Ταλαντώσεις”. Καλό εεε; Ετοιμαζόμουν για ένα ντουζάκι και βγαίνοντας στο διάδρομο του πατρικού μου σπιτιού, στο Ίλιον Αττικής, βρέθηκα μαζί με την αδερφή και τον πατέρα μου. Όταν άρχισε ο σεισμός, σαστίσαμε! Το κούνημα ήταν συγκλονιστικό αλλά και ο θόρυβος φρικτός. Η πρώτη μου σκέψη ήταν για τον πρόσφατο σεισμό στην Τουρκία, “αμάν, οι καημένοι τι έζησαν…”. Πεταχτήκαμε στην αυλή, τι ανακούφιση να μένεις σε μονοκατοικία! Στο καπάκι ο δεύτερος μετασεισμός… Φωνές, αντάρα, κόσμος στο δρόμο, κλάματα και γέλια από κάποιους θαρραλέους. Το πιο δραματικό σκηνικό ήταν η σύζυγος του παραπληγικού γείτονα του οποίου το σπίτι είχε πάθει πολύ σοβαρές ζημιές (αργότερα κατεδαφίστηκε) που καλούσε σε βοήθεια μιας και δεν μπορούσε να μετακινήσει τον ασθενή. Μετά από λίγο, δυο θαρραλέα παιδιά από τη γειτονιά, με γρήγορες κινήσεις έβγαλαν τον ασθενή με το στρώμα και τον τοποθέτησαν προσωρινά σε αυτοκίνητο τύπου βαν όπου παρέμεινε για αρκετές ημέρες. Θάρρος και φιλότιμο, Ελλάς το μεγαλείο σου…
Εκτός από το φόβο και την απόγνωση που ακολουθεί μια φυσική καταστροφή, υπάρχουν τα ξεσπάσματα γέλιου κάποιων αλλά και τα ευτράπελα, σαν μια ακτίδα ανακούφισης πάνω στην κρίση. Ο πατέρας μου, ατάραχος και ελάχιστα λεπτά μετά το μεγάλο σεισμό, μπήκε να επιθεωρήσει το σπίτι και αφού τα τσεκάρισε όλα, έβαλε στη θέση της και μια ογκώδη οθόνη 14 ιντσών του υπολογιστή μας, η οποία ήταν λίγα εκατοστά πριν τη μοιραία… τούμπα! Ο μακαρίτης σήμερα κύριος Τ., πετάχτηκε στο γειτονικό ψιλικατζίδικο, λίγο μετά το τρελό κούνημα, πήρε μια σακούλα πράσινες μπύρες και φώναζε στον πατέρα μου “Εεεε κυρ Μ., θέλεις πράσινο τσάι;” Μια γειτόνισσα, κατέβηκε τρέχοντας τη σκάλα του πρώτου ορόφου, με το νεογέννητο μωρό της αγκαλιά. Γείτονας της άνοιξε το πολυτελές αυτοκίνητό του και τον κλιματισμό, κάνοντας χαριτωμένα κολακευτικά σχόλια για το ιδιαίτερα μοδάτο και κομψό νυχτικό της σύνολο.
Για τη μητέρα μου, Ο Θεός οικονόμησε έτσι ώστε να δεχθεί το πρώτο σεισμικό κύμα μέσα σε ένα λεωφορείο Icarus μιας και επέστρεφε από τη δουλειά της. Το δεύτερο σεισμό τον ένιωσε αφού κατέβηκε στη στάση του λεωφορείου. Θυμάμαι σαν τώρα να έρχεται από την άκρη του δρόμου, κλαίγοντας και παρατηρώντας σαστισμένη τις εμφανείς υλικές ζημιές στη γειτονιά μας και τον αναστατωμένο κόσμο. Κρατούσε σαν χαμένη μια σακούλα με λαχταριστά προφιτερόλ, ειδική παραγγελία από το ζαχαροπλαστείο για μας και τον πατέρα μου.
Μια βραδιά κοιμηθήκαμε στρωματσάδα στην αυλή μιας και το σπίτι μας δεν έπαθε απολύτως τίποτα. Μονοκατοικία, οπλισμένη με σκυρόδεμα για τρεις ορόφους και με την υπερβολή του πατέρα μου που φώναζε στον μηχανικό “βάλε σίδερα, εγώ πληρώνω”. Όταν ήρθαν οι μηχανικοί για έλεγχο, έτριβαν τα μάτια τους. Έψαχναν από δω, από κει, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Ζήτησαν να επισκεφθούν το μπάνιο, εδώ τουλάχιστον μπορούσαν να κάνουν την ανάγκη τους χωρίς φόβο να τους πέσει το ταβάνι στο κεφάλι… Τι να το κάνεις το ιταλικό πλακάκι, μας έλεγαν, άμα το σπίτι είναι χτισμένο σαν παλάτι στην άμμο!
Για πολύ καιρό είχα φόβο και στους μετασεισμούς πεταγόμουν σαν ελατήριο. Τα νέα για τις καταρρεύσεις και τους θανάτους ήταν συγκλονιστικά. Δεν ξέρω τελικά αν πήγε κανείς φυλακή, στο Ελλαδιστάν οι αμαρτίες παραγράφονται. Κάποιοι έδειξαν την ανθρωπιά τους, κάποιοι άλλοι στήνονταν στην ουρά να πάρουν το φαγητό των σεισμόπληκτων. Έφαγα πρώτη φορά κονσέρβα μουσακά και κεφτεδάκια! Μας τα κερνούσε μια γειτόνισσα που ήταν σε σκηνή μιας και εκείνη μαγείρευε στο κουζινάκι του μισοκατεστραμμένου της σπιτιού. Ξαδέρφια με νεογέννητο μωράκι που έμεναν σε πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας, ήρθαν επίσκεψη, μιας και όπως είπα μέναμε σε μονοκατοικία με κήπο. Με τον πρώτο μετασεισμό συνειδητοποίησαν έντρομοι, ότι είχαν έρθει πολύ κοντά στο επίκεντρο.
Μια προσευχή για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους, τα αγαπημένα τους πρόσωπα και τα σπίτια που με κόπο είχαν φτιάξει. Στην Ελλάδα του Εγκέλαδου, ας παίρνουμε τα μέτρα μας για να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό.
Αγία Άννα, Πάνδροσος, Παροικιά, Πάρος
Ιερά Μονή Λογγοβάρδας, Πάρος. Εορτασμός της θαυματουργικής διάσωσης των 125 παριανών αιχμαλώτων κατά τη γερμανική κατοχή.
Ιερά Μονή Λογγοβάρδας, Πάρος. Είσοδος του μοναστηριού.
Σαράντα σήμερα επίσημα, ημέρα ορόσημο και είπα να ποστάρω εδώ και να σνομπάρω το βιβλίο με τις φάτσες… Δύο εικοσάρες όπως είπε η τσαχπίνα Ρίτα ή μισή ογδοντάρα όπως σχολίασε μια άλλη φίλη; Ιδού η απορία! Τρελή σαραντάρα μπορεί να μην είμαι αλλά δεν μπορώ να μην ενσωματώσω μια από τις πιο αγαπημένες ταινίες της Ρένας Βλαχοπούλου.
Φωτογραφία via classicgreekcinema
Έχει μια αύρα η μέρα, πώς να το κάνουμε, ένα κέφι, μια τσαχπινιά και κάπου στο βάθος μια αδιόρατη αγωνία. Σας φιλώ κατάμουτρα, να ζήσω να με χαίρεστε (!!!) και σε άλλα με καλό!
Καλή Σαρακοστή είπαμε, δεν είπαμε! Καλό στάδιο (των αρετών όχι το Καραϊσκάκη) και με το καλό να φτάσουμε στο Πάσχα.
Αφορμή για ετούτο το πόστ είναι ένα άρθρο που μου σερβιρίστικε ως προτεινόμενο και κέρδισε την προσοχή μου. Αν και δεν διακατέχεται από θρησκευτικότητα, είναι ειλικρινές, καλοπροαίρετο και αποδίδει τα εύσημα σε όσους προσπαθούν να βάλουν φρένο στις επιθυμίες της κοιλιάς.
Δεν είναι πια ξενέρωτο να νηστεύει κανείς. Για την ακρίβεια ποτέ δεν ήταν, αλλά δεν ξέρω γιατί είχαμε αυτήν την αντίληψη για αυτούς που το κάνουν.
Καλό είναι να αναγνωρίζει κάποιος την αξία της προσπάθειας για εγκράτεια, ακόμα και αν δεν βρίσκει άλλο σκοπό σε αυτή πέρα από την αποτοξίνωση. Αν μη τι άλλο, μην το παίζεις μάγκας με τη συνήθεια του άλλου, φάε το κοψίδι σου και άσε τον άλλο να φάει δίπλα σου σκέτες πατάτες τηγανητές χωρίς να αισθάνεται σαν το Alien!
Εμείς οι ‘επαναστάτες’ επιμένουμε να τρώμε κρέας, ακόμα και την Μεγάλη Παρασκευή. Με αποτέλεσμα την Κυριακή του Πάσχα να μην αισθανόμαστε καμία διαφορά.
Η συγγραφέας αναφέρεται στην γευστική διαφορά, κάτι που δεν μπορούσα να χωνέψω με τίποτα όταν οι συνάδελφοι στο γραφείο έτρωγαν μπριζόλα τη μεγάλη Πέμπτη. Ακόμα και φολκλορικά αν το δει κανείς, το να απέχεις λίγες μέρες τουλάχιστον από τα κρεατικά είναι μέρος της γιορτής!
Φτιάξε μια νηστίσιμη Λαδένια, τώρα που οι ντομάτες θα νοστιμίσουν.
Για να κλείσω την αναφορά μου στην νηστεία, θα ήθελα να κάνω ένα τελευταίο σχόλιο. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια, εμείς οι αμετανόητοι ρομαντικοί θρησκευάμενοι (ρουφάμε πολύ από το όπιο του λαού) χρησιμοποιούμε διάφορα κόλπα για να την κάνουμε πιο ανεκτή. Σόγια, τυρί φυτικό, υποκατάστατα γάλακτος από φυτικές πηγές, πατατόπιτες, ελιόπιτες και διάφορα άλλα μεζεκλίκια, για να την παλέψουμε και για να τρατάρουμε τους γνωστούς και φίλους επισκέπτες σε καιρό νηστείας. Ακόμα και αν βάλεις όλα αυτά στο διαιτολόγιο σου, ακόμα και αν τρως γαρίδες και καλαμαράκια συχνά, μετά από λίγες ημέρες η λόρδα σε κόβει, η λαιμαργία σε παιδεύει με αποκορύφωμα τη Μεγάλη Εβδομάδα που δεν θέλεις να βλέπεις τίποτα μπροστά σου και απλά τρως από συνήθεια. Αυτά για τους έξω απ’ το χορό και για τους ταπεινολογούντες νηστεύσαντες που θεωρούν τον αγώνα τον υπολοίπων ως παιδική χαρά. Για να μην ξεχάσω, ορίστε και το άρθρο, Η νηστεία είναι μαγκιά, δεν είναι αυτοταπείνωση. Καλή Σαρακοστή σε όλους!
Ο καημός του κάθε επίδοξου χειροτέχνη είναι να έχει το δικό του χώρο, για να μπορεί α. να δημιουργεί ανενόχλητος και β. να αποθηκεύει όλα τα παραφερνάλια για τις τέχνες του, εργαλεία δηλαδή και υλικά χειροτεχνίας. Όνειρο ήταν και πάει, ο κράφτερ στριμωγμένος σε λίγα τετραγωνικά στο άστυ, μοιράζεται συνήθως το χώρο με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και με πίεση χρόνου, πρέπει να επιδοθεί σε ένα σπριντ δημιουργικότητας! Πιο αναλυτικά:
Κοίτα τι μπορεί να κρύβει μια ντουλάπα! Περισσότερα εδώ. Φωτογραφία: Piece of Cake.
Έχω έμπνευση, πού έχει χώρο να απλωθώ; Αν δεν έχει την πάτησες! Χάνεις το μισό χρόνο που έχεις διαθέσιμο για να δημιουργήσεις συμμαζεύοντας πανικόβλητος και απλώνεις τα σύνεργα ελπίζοντας ότι έχει απομείνει λίγο κουράγιο για καλλιτεχνία!
Ωραίο το καλλιτέχνημα, μάζευε τώρα! Πρέπει να βάλεις φαγητό (έκανες πάγκο εργασίας το τραπέζι της κουζίνας), τέλειωσε η ώρα του babysitting και το μικρό σου απλώνει χέρι όπου βρει, τα υλικά σου καταστρέφονται εκτεθειμένα, τα εργαλεία σου είναι άκρως επικίνδυνα (βελόνες φέλτιγκ, ψαλίδια ραπτικής, καρφίτσες) και πάει λέγοντας.
Ιδέες οργάνωσης για είδη χειροτεχνίας μπορεί να βρει κανείς στο πολύ χαριτωμένο Swanocean εδώ, στο αγαπημένο ντουλαπάκι καθώς και σε πολλές άλλες ιστοσελίδες. Εδώ θα γίνει μια προσπάθεια βιώσιμης προσέγγισης του θέματος “χειροτεχνία στο σπίτι” έτσι ώστε να δημιουργούμε με κέφι και όχι με νεύρα και να κάνουμε οικονομία σε χώρο αλλά και σε χρήματα.
Γούρια για το σχολικό bazaar! Άντε τώρα να μαζέψεις όλα τα υλικά αλλά και τα έτοιμα γούρια που χρειάζονται προσεκτική φύλαξη. Έχει και σοκολατίτσα για τη λιγούρα 😉
Απλό και όμορφο, ένα λουλουδάκι από πλεκτό κορδόνι, χρειάζεται την πλεκτομηχανή χειρός, μια βελόνα με χοντρή μύτη και λίγο νήμα, γίνεται εύκολα-γρήγορα-συμμαζεμένα!
Ρηχό πλαστικό κουτί αποθήκευσης από το ΙΚΕΑ. Διάφανο, ανθεκτικό και στοιβαζόμενο.
Σε μια εποχή που η χειροτεχνία είναι από ψυχοθεραπεία μέχρι βιοπορισμός, μπορούμε να κάνουμε ότι μας εμπνέει, ακόμα και σε μια μικρή γωνίτσα κοινόχρηστου χώρου, αρκεί να υπάρχει λίγη οργάνωση και μπόλικο μεράκι. Καλές δημιουργίες!
Δεν πίστευα στα μάτια μου, στη σημερινή εξόρμηση στο κατάστημα Δάφνης, όταν είδα το άσπρο-κόκκινο μπουκάλι με το σαπούνι σε σκόνη! Πάντα μου έκανε εντύπωση, από παιδάκι, το πινέλο του μπαμπά, το μπουκάλι με τη σαπουνόσκονη και το βιδωτό ξυραφάκι. Ρετρό αξεσουάρ, πάντα τα ίδια, παρέα με λοσιόν άφτερ σέιβ λεμόνι-οινόπνευμα σε αναλογία 1-1 (άουτς!). Κόντρα ξούρα, τελετουργία στο μοναδικό οικιακό μπάνιο και αλοίμονο σε όποιον ήθελε να κάνει την ανάγκη του σε ώρα ξουρίσματος! Σαν να μην έφτανε το Σπλέντιτ, βρήκα και έτερο παρασκεύασμα με έναν συμπαθέστατο μπάρμπα, Crema Sapone, Cella και μια σαπουνόκρεμα σε μορφή πάστας στο δίπλα μπορντώ κουτί. Τι νομίσατε, μόνο μπικουτί, τσιμπιδάκια και οξυζενέ θα βρείτε στα είδη κομμωτηρίου, έχει αξεσουάρ και για την ξούρα μερικών μερικών που επιμένουν παραδοσιακά!
Καλό το Σπλέντιτ (ελληνικό παρακαλώ) αλλά ο μπάρμπας με τη σαπουνάδα όλα τα λεφτά! Κατάστημα Δάφνης.
