Αναζητώντας μια φωτογραφία από κάποιο τριήμερο της Πρωτομαγιάς για το διαγωνισμό του Μαμά-δες Μπαμπά-δες, βρήκα κάποιες πόζες από το 2008 με την αφεντιά μου, το μικρό μου γιο στο ErgobabyCarrier και … τα κοψίδια ανά χείρας. Είχαμε περάσει πολύ όμορφα εκείνη τη μέρα, στρωματσάδα σε ένα πράσινο λιβάδι, με καλή παρέα και εκλεκτούς μεζέδες! Πώς να φάω η δόλια το μεζέ τη στιγμή που ο γιόκας μου γκρίνιαζε συνέχεια (μεγάλο ταλέντο σου λέω… τι θα έκανα χωρίς μάρσιπους δεν ξέρω…). Όρθια λοιπόν, με το μωρό στην πλάτη, απολαμβάνω τη φύση, την παρέα και … την μπριζόλα!
Πες τα βρε Στέλλα. Σκέψου να είχα και τις ταχυδακτυλουργικές ικανότητές σου στο babywearing, ιδίως με το γιό μου νεογέννητο που δυσκολευόμουν!
Φιλιά 😉
Σούπερ σας βρίσκω! (Είναι πονεμένη ιστορία: πολλές μαμάδες λένε "αδυνάτισα γιατί με το μωρό δεν προλάβαινα να φάω". Έτσι εξηγείται γιατί δεν αδυνατίζω… Εφαρμόζω την ίδια μέθοδο με σένα! Υπάρχουν άπειρες φωτογραφίες μου με κάποιο απ' τα μωρά μου σε sling και τα πειστήρια του εγκλήματος στο χέρι! χαχα!)
Κι εμένα με έσωσε το babywearing!! Ο γιος μου μέχρι τα πρώτα του γενέθλια δεν ξεκολλούσε από πάνω μου! Έτσι έπρεπε ή να κάθομαι συνέχεια στον καναπέ με τον Γιώργο αγκαλια ή να τον φορέσω και να κάνω τις δουλειές μου!
Μεγάλη βοήθεια ήταν και έξω μια και στο sling θήλαζε, στο sling κοιμόταν, εκεί καθόταν όταν έπινα τον χυμό μου κι εγώ σαν άνθρωπος σε καμιά καφετέρεια! 🙂
τι κουκλί που είναι ο γιός σου!και κατάξανθος! εμείς είμαστε πιο μελαχρινοί απο εσάς παρόλο που το dna του μικρού είναι από βορά!
Καλά για το babywearing σας ζηλεύω και εσένα και τη Στέλλα. Maybe next time…;)