Τα έχετε πει και εσείς; Εγώ πολλές φορές:
– Πώς τα πας; – Δεν βαριέσαι, ρουτίνα…
– Πού θα πας για Πάσχα/Χριστούγεννα/καλοκαίρι; – Μπα, τίποτα σπουδαίο, οικογενειακά…
Επιπλέον, σπεσιαλιτέ μου η γκρίνια για το μόνιμα ατακτοποίητο σπίτι, τον σκανταλιάρη πεντάχρονο γιο και το κυνήγι του ευρώ… Και μετά ξυπνάς ένα πρωί με κάτι αναπάντεχο και τρέχεις και δεν φτάνεις και… ξαφνικά η “μίζερη ρουτίνα” που ζούσες αποκτά μια χροιά ονειρεμένου προορισμού! Έχουμε και λέμε, μια μικρή λίστα:
Μας την κοπάνησε η Ελένη, ποιος θα έρχεται πρώτος στις γιορτές, με μαλλί στην τρίχα, ταγιεράκι, δωράκι και εκείνο το πελώριο χαμόγελο… Πάνε και τα μερεμέτια, τα ραφτικά και η φορολογική δήλωση που την έκανε κάτι χρόνια τώρα. Αχ βρε Λελάκι, μας την έκανες νωρίς…
Δεν σου άρεσε η καθημερινή παραζάλη παιδιά-σχολείο-νοικοκυριό-πανζουρλισμός κλπ, ε; Τρέχα τώρα για το έκτακτο, στο γιατρό, στο ασφαλιστικό ταμείο, ΜΕΤΡΟ, τράμ, λεωφορείο, γύρω-γύρω όλοι και να μην βγάζεις άκρη με τίποτα.
Και δεν μου λες, την Πολυάννα θα παίξουμε τώρα; Μπα, δεν το έχω διαβάσει κιόλας, απλά κάποιες φορές τρως καμιά δυο κατραπακιές και έρχεσαι στα συγκαλά σου και λες “τι καλά που ήμουν και δεν το είχα καταλάβει”. Βλέπεις τις χαρές στα μικρά και καθημερινά, σταματάς για λίγο τη γκρίνια και ανακαλύπτεις για ακόμα μια φορά ότι αυτά που βλέπεις σε τούτον τον κοσμάκη δεν είναι αιώνια. Όλα υπό έλεγχο, βαθιά αναπνοή και βουρ για τα επόμενα που έρχονται.
Όπως τα λες είναι..Κάποια στιγμή μέσα στη μέρα σταματώ και το σκέφτομαι..μια χαρά να λέμε!
Ακριβώς… Να δεις και τι ονειρική που φαντάζει η ρουτίνα μετά το μήνα από την καρέκλα-συνοδού στο παίδων, κι από τόσες άλλες μεριές που εύκολα τις ξεχνάμε… Καλό κουράγιο μάνα 🙂
Είναι από τα πιο ωραία και αληθινά κείμενα που διάβασα ποτέ…δε μπορώ να πω τίποτε άλλο!
Μμμμ,ναι. Και λόγω που η άνοιξη ως μεταβατική περίοδος προσφέρεται για ποικίλες γκρίνιες, αναστατώσεις κλπ, μια χαρά η αναρτησούλα, πάνω στην ώρα! Ευχαριστούμε!