Η ιδέα ανήκει στην αγαπητή mammaka και μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ (άκυρο, το link δεν υπάρχει πια, κλαψ-λυγμ). Εγώ απλά αναπαράγω την πρωτότυπη ιδέα και παραθέτω τη δικιά μου έκδοση. Ξεκινάμε με τα αστεία και σοβαρεύουμε στο τέλος …
- Δεν πίστευα ότι θα έβαζα ποτέ τα παιδιά μου σε αυτά τα μηχανικά παιχνίδια με τα λαμπάκια που εδρεύουν δίπλα στα περίπτερα (ελικοπτεράκι, τρενάκι, αλογάκι κλπ)
- Εμένα τα δικά μου παιδιά ΔΕΝ θα πάθουν ποτέ κρίση οργής σε δημόσιο χώρο, μα ποτέ σου λέω!
- Οι φωνητικές μου ικανότητες θα έφταναν σε επίπεδα μεταξύ λυρικής τραγουδίστριας και ανακριτή της κομαντατούρ. Όλα αυτά φυσικά όταν τα τέκνα προβαίνουν σε άκρως καταστροφικές και νευροσπαστικές δραστηριότητες (…)
- Η ανησυχία και η αγωνία μου για τα παιδιά μου θα αυξανόταν γεωμετρικά μετά από κάθε παιδί (σκέψου δηλαδή να κάνω και 1-2 ακόμα …)
- Ο πρώτος ήχος του εμβρυακού καρδιακού παλμού στον υπερηχογράφο θα αποκάλυπτε μια τεράστια δέσμη κρυμμένων συναισθημάτων και θα άλλαζε για πάντα τον τρόπο που βλέπω την ίδια τη ζωή!
Περιμένω και τη δική σας εκδοχή, εμπρός σχολιάστε!
