Κάθε πρωί, περνάμε με την μεγάλη μου κόρη έξω από το ΚΑΠΗ της γειτονιάς, βηματίζοντας βιαστικά συνήθως για να προλάβουμε το σχολικό κουδούνι. Οι δύο κυρίες που φροντίζουν το κέντρο για τους ηλικιωμένους, κάθονται έξω με τον καφέ και το πρωινό τσιγάρο τους, άλλοτε σκεφτικές, άλλοτε κουβεντιάζοντας μεταξύ τους. Η μικρή μου τις παρατηρούσε με τα μεγάλα της μάτια, κάτι δεν της καθόταν καλά!
– Μαμά, γιατί δεν μας λένε καλημέρα οι κυρίες;
– Δεν μας γνωρίζουν αγάπη μου και έπειτα… γιατί δεν δοκιμάζεις να τις καλημερίσεις εσύ;
– Ντρέπομαι…
– Αν τους πούμε εμείς μια φορά καλημέρα θα μας πούνε και εκείνες και θα είναι πιο όμορφα κάθε πρωί!
Την επόμενη μέρα καλημέρισα τις κυρίες, η μικρή μόνο χαμογέλασε δειλά, μας καλημέρισαν και εκείνες, με το βλέμμα τρυφερό να πέφτει πάνω στο σχολιαρόπαιδο με την τεράστια τσάντα! Από τότε το πέρασμά μας είναι χαμογελαστό, με την Άννα να λέει πρώτη την καλημέρα στις κυρίες.
– Μαμά είδες που λέμε καλημέρα!
– Ναι αγάπη μου!
Μια καλημέρα είν’ αυτή, πες την κι ας πέσει κάτω!
Πολύ ωραίο ποστ 🙂