Η ρέμβη κάτω από την μουριά μας στον Αλίκαμπο ήταν αμφίβολη εφέτο… Τα καταφέραμε όμως να κάνουμε ένα ταξίδι αστραπή, προλαβαίνοντας τα τελευταία διαθέσιμα ακτοπλοϊκά εισιτήρια και περάσαμε στην μεγαλόνησο. Το παλιό πατρογονικό σπιτάκι ήθελε την φροντίδα και την επίβλεψή μας αλλά σύντομα πήραμε μια ανάσα, κάναμε την βόλτα μας στην θάλασσα και αρχίσαμε να χαλαρώνουμε.
Πίσω όμως έχει η αχλάδα την ουρά… Την Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018, άρχισε να βρέχει στάχτες στο χωριό μας και η κάπνα ήταν αισθητή. Τα Χανιώτικα νέα μας ενημέρωναν για την κατάσταση και παρά την ανησυχία μας και την διακοπή ρεύματος, ενημερώσαμε τους γονείς μας στο άστυ και καθίσαμε στα αυγά μας μιας και ο ΒΟΑΚ ήταν μπλοκαρισμένος κατά μήκος του φλεγόμενου μετώπου στον Αποκόρωνα. Το δράμα όμως που εκτυλισσόταν στην Αττική ήρθε να μας δώσει μια τρομερή σφαλιάρα και η μητέρα, με φωνή τρεμάμενη, παρακολουθώντας τηλεόραση, μας ενημέρωσε ότι μάλλον υπάρχουν και νεκροί. Πιο βράδυ, έριξα μια ματιά σε γνωστό ειδησιογραφικό portal, κουβέντα για νεκρούς. Μπα, υπερβάλλουν τα κανάλια είπα! Που να ήξερα…
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς την τραγωδία και την καταστροφή. Κάτω από την μουριά μας, με αγωνία έψαχνα στα ηλεκτρονικά νέα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να μάθω το πώς και το γιατί. Σαν αστραπή πέρασαν από το μυαλό μου, μια φίλη με εξοχικό στο Μάτι και ένας φίλος με εξοχικό στον Νέο Βουτζά. Όταν η “συμπεθέρα” απάντησε στο μήνυμά μου, έπαθα ένα μικρό σοκ, από ανακούφιση για το γεγονός ότι όλοι ήταν σώοι. Και από τον Βουτζά το μήνυμα ήρθε τις επόμενες μέρες, καμμένα δέντρα και ζημιές επισκευάσιμες, χωρίς απώλειες.
Το φετινό καλοκαίρι είναι αλλιώτικο. Έχει σύντομες αποδράσεις λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Είχαμε την παραλία στο Κόκκινο Λιμανάκι για παρηγοριά! Δεν βαριέσαι λέγαμε, ωραία είναι και εδώ, θα ερχόμαστε με τα παιδιά μετά την δουλειά και κάνουμε το μπάνιο μας. Πάει τώρα, στάχτη… Και το Λύρειο ίδρυμα και τόσα σπίτια και πάνω απ’ όλα, ανθρώπινες ζωές. Μακριά από μέσα ενημέρωσης που ταΐζουν σανό και με την ελπίδα να επικρατήσει η σύνεση και η ανθρωπιά, ανάβουμε το κερί μας στην Παναγιά περιμένοντας τον Δεκαπενταύγουστο.
