Ελεύθερο παιχνίδι με… ιατρική συνταγή!

Πριν το φθινόπωρο, έπεσε στην αντίληψή μου ένα πολύ ενδιαφέρον post του παιδίατρου Στέλιου Παπαβέντση. Γκρινιάζω ότι το βιβλίο με τις φάτσες μας έχει καταβροχθίσει την καθημερινότητα αλλά με κάτι τέτοιες σελίδες, το φόλοου αποκτά νόημα! Συχνά κάτι που το υποψιάζεσαι ήδη, από την γονεϊκή σου εμπειρία και από την παρακολούθηση του κοινωνικού περίγυρου, παίρνει σάρκα και οστά με την μορφή δημοσιογραφικού κειμένου, με κερασάκι στην τούρτα το πολύ εύστοχο σχόλιο ενός επαγγελματία υγείας που ασχολείται με τα παιδιά. Παραθέτω:

Τώρα που θα αρχίσουν τα εντατικά σχολεία, οι “δραστηριότητες” και τα φροντιστήρια στα μεγαλύτερα, θα πάρω το όπλο μου, το συνταγολόγιο και θα γράφω: “Διάγνωση: στέρηση παιδικής ηλικίας. Θεραπεία: ελεύθερο παιχνίδι μη δομημένο και μη οργανωμένο από ενήλικες, κάθε μέρα”.

Σαν γονείς έχουμε φάει στο παρελθόν ευγενικό “κράξιμο” για τις λιγοστές οργανωμένες δραστηριότητες στις οποίες συμμετείχαν τα παιδιά, γιατί δεν αρχίσαμε ξένη γλώσσα μαζί με… τις στερεές τροφές καθώς και για τον τοίχο μας στο σαλόνι που φιλοξενούσε άτακτα κολλημένες παιδικές ζωγραφιές και χαρτοκατασκευές. Έτσι μας έβγαινε βρε παιδί μου! Όλες οι οικογένειες δεν είναι ίδιες. Το μόνο που επιδιώκαμε και δεν ήταν πάντα εύκολο, ήταν η παρέα στο σπίτι, με παιδιά κοντινής – και όχι μόνο – ηλικίας.

Μήπως το έχουμε παρακάνει με την οργάνωση/παρέμβαση βρε παιδί μου; Γιατί πρέπει τα παιδιά να τρέχουν από εδώ και από εκεί όλη την εβδομάδα, κάτω από τις “διαταγές” του κάθε διασκεδαστή/προπονητή/δασκάλου; Το σχολείο είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλος μπελάς, μια αρένα με ξέφρενους μπόμπιρες με ποικιλία χαρακτήρων και συμπεριφορών, όχι πάντα υποδειγματικών… Δεν είναι καλό να επιστρέψει το πιτσιρίκι στο σπίτι του, στην βολή του και να χαλαρώνει ξυπόλητο, μέσα σε μια αλλαξιά ρούχα παιχνιδιού;

Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας (κλείνοντας παντός είδους ηλεκτρονικές οθόνες) και ας αφουγκραστούμε τις πραγματικές επιθυμίες των παιδιών μας. Τα πολλά δεν είναι πάντοτε και καλά. Ένα εξαντλημένο πιτσιρίκι έχει περισσότερες πιθανότητες να κλατάρει ως ενήλικας. Ας τα αφήσουμε να μας δείξουν τι πραγματικά τους αρέσει και ας επιλέξουμε προσεκτικά δραστηριότητες εκτός σπιτιού, πάντα με μέτρο και με γνώμονα την αντοχή και τις ιδιαιτερότητές τους.