Καλή Σαρακοστή είπαμε, δεν είπαμε! Καλό στάδιο (των αρετών όχι το Καραϊσκάκη) και με το καλό να φτάσουμε στο Πάσχα.

Αφορμή για ετούτο το πόστ είναι ένα άρθρο που μου σερβιρίστικε ως προτεινόμενο και κέρδισε την προσοχή μου. Αν και δεν διακατέχεται από θρησκευτικότητα, είναι ειλικρινές, καλοπροαίρετο και αποδίδει τα εύσημα σε όσους προσπαθούν να βάλουν φρένο στις επιθυμίες της κοιλιάς.

Δεν είναι πια ξενέρωτο να νηστεύει κανείς. Για την ακρίβεια ποτέ δεν ήταν, αλλά δεν ξέρω γιατί είχαμε αυτήν την αντίληψη για αυτούς που το κάνουν.

Καλό είναι να αναγνωρίζει κάποιος την αξία της προσπάθειας για εγκράτεια, ακόμα και αν δεν βρίσκει άλλο σκοπό σε αυτή πέρα από την αποτοξίνωση. Αν μη τι άλλο, μην το παίζεις μάγκας με τη συνήθεια του άλλου, φάε το κοψίδι σου και άσε τον άλλο να φάει δίπλα σου σκέτες πατάτες τηγανητές χωρίς να αισθάνεται σαν το Alien!

Εμείς οι ‘επαναστάτες’ επιμένουμε να τρώμε κρέας, ακόμα και την Μεγάλη Παρασκευή. Με αποτέλεσμα την Κυριακή του Πάσχα να μην αισθανόμαστε καμία διαφορά.

Η συγγραφέας αναφέρεται στην γευστική διαφορά, κάτι που δεν μπορούσα να χωνέψω με τίποτα όταν οι συνάδελφοι στο γραφείο έτρωγαν μπριζόλα τη μεγάλη Πέμπτη. Ακόμα και φολκλορικά αν το δει κανείς, το να απέχεις λίγες μέρες τουλάχιστον από τα κρεατικά είναι μέρος της γιορτής!

Φτιάξε μια νηστίσιμη Λαδένια, τώρα που οι ντομάτες θα νοστιμίσουν.

Για να κλείσω την αναφορά μου στην νηστεία, θα ήθελα να κάνω ένα τελευταίο σχόλιο. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια, εμείς οι αμετανόητοι ρομαντικοί θρησκευάμενοι (ρουφάμε πολύ από το όπιο του λαού) χρησιμοποιούμε διάφορα κόλπα για να την κάνουμε πιο ανεκτή. Σόγια, τυρί φυτικό, υποκατάστατα γάλακτος από φυτικές πηγές, πατατόπιτες, ελιόπιτες και διάφορα άλλα μεζεκλίκια, για να την παλέψουμε και για να τρατάρουμε τους γνωστούς και φίλους επισκέπτες σε καιρό νηστείας. Ακόμα και αν βάλεις όλα αυτά στο διαιτολόγιο σου, ακόμα και αν τρως γαρίδες και καλαμαράκια συχνά, μετά από λίγες ημέρες η λόρδα σε κόβει, η λαιμαργία σε παιδεύει με αποκορύφωμα τη Μεγάλη Εβδομάδα που δεν θέλεις να βλέπεις τίποτα μπροστά σου και απλά τρως από συνήθεια. Αυτά για τους έξω απ’ το χορό και για τους ταπεινολογούντες νηστεύσαντες που θεωρούν τον αγώνα τον υπολοίπων ως παιδική χαρά. Για να μην ξεχάσω, ορίστε και το άρθρο, Η νηστεία είναι μαγκιά, δεν είναι αυτοταπείνωση. Καλή Σαρακοστή σε όλους!

Δεν πίστευα στα μάτια μου, στη σημερινή εξόρμηση στο κατάστημα Δάφνης, όταν είδα το άσπρο-κόκκινο μπουκάλι με το σαπούνι σε σκόνη! Πάντα μου έκανε εντύπωση, από παιδάκι, το πινέλο του μπαμπά, το μπουκάλι με τη σαπουνόσκονη και το βιδωτό ξυραφάκι. Ρετρό αξεσουάρ, πάντα τα ίδια, παρέα με λοσιόν άφτερ σέιβ λεμόνι-οινόπνευμα σε αναλογία 1-1 (άουτς!). Κόντρα ξούρα, τελετουργία στο μοναδικό οικιακό μπάνιο και αλοίμονο σε όποιον ήθελε να κάνει την ανάγκη του σε ώρα ξουρίσματος! Σαν να μην έφτανε το Σπλέντιτ, βρήκα και έτερο παρασκεύασμα με έναν συμπαθέστατο μπάρμπα, Crema Sapone, Cella και μια σαπουνόκρεμα σε μορφή πάστας στο δίπλα μπορντώ κουτί. Τι νομίσατε, μόνο μπικουτί, τσιμπιδάκια και οξυζενέ θα βρείτε στα είδη κομμωτηρίου, έχει αξεσουάρ και για την ξούρα μερικών μερικών που επιμένουν παραδοσιακά!

Καλό το Σπλέντιτ (ελληνικό παρακαλώ) αλλά ο μπάρμπας με τη σαπουνάδα όλα τα λεφτά! Κατάστημα Δάφνης.

Εφέτο κλείσαμε 11 χρόνια έγγαμου βίου, καλός-χρυσός-γοητευτικός και με σπίτι στο νησί, δεν έχω κανένα παράπονο, χάρη σ’ εκείνον είμαι 1 Σεπτεμβρίου στην Πάρο!

Όχι, το πόστ δεν είναι για το γαμπρό, είναι επί παντός επιστητού [έχεις δίκιο που ζαλίζεσαι φίλε αναγνώστη, από το ένα θέμα στο άλλο πάω… τσικ-τσικ…]! Είχε και πανηγύρι, με όλα τα καλά, εκεί ψηλά στον Στρούμπουλα!

Η επιστροφή στο σχολείο είναι προ των πυλών [αυτό το πόστ για μπακ του σκούλ το πήγαινα… πρέπει να το κοιτάξω αυτό γιατρέ μου;;;], το πολιτικό σκηνικό είναι τρομακτικό [όπως και να ‘χει κλείσε τη ρημάδα την του-βου, κλείστηνε σου λέω, πάτα το κουμπίιιιιιιιιιι], το σπίτι στο άστυ θα θέλει φασίνα [προσγείωση στα απλά, καθημερινά, η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά] και εγώ αμέριμνη [#not] στο χωριό περιμένω το πάτημα των σταφυλιών, εργαζόμενη από απόσταση για τα προς το ζην.

Καλό Σεπτέμβρη, με αγάπη, σε όλους!

Όχι, δεν το ξανακάνω αυτό το λάθος! Πριν από 4-5 χρόνια είπα να πάρω ένα club sandwitch εν πλω, γνωστής αλυσίδας (θυμάμαι μια κολλητή που έλεγε “πλαστικό αλλά καθαρό πλαστικό”) και πρώτα φρικάρισα με τις θερμίδες, κοντά στο χιλιάρικο (βλέπεις, είναι πια υποχρεωτικό να τις αναγράφει) και μετά βαρυστομάχιασα. Αν δεν χτυπήσεις και μια cola XL μεγέθους, δεν χωνεύεται με τίποτα.