Πάσχα στην Πάρο

Τα μαζέψαμε νωρίς-νωρίς, μόλις τελείωσε ο πατήρ από το μάθημα και βουρ για το νησί. Μπαγκάζια αρκετά, αυτοκίνητο γιοκ, θα είχαμε όταν φτάναμε δανεικό του παππού. Το καράβι πέρασε χωρίς πολύ γονεϊκή τρεχάλα, χάσαμε μια ρόδα από ένα lego μόνο και έπεσε μαύρο δάκρυ! Τα παιδιά μας μεγάλωσαν, οι τρεχάλες και οι γκρίνιες μειώνονται. Ούτε πάνες, ούτε αγωνιώδεις τρεχάλες για τσίσα στις καραβίσιες τουαλέτες. Σωστοί τουρίστες, με τα σνακ μας, το netbook φορτισμένο και ένα παράθυρο γεμάτο θάλασσα.

Φτάσαμε και μας περίμενε η γνωστή υγρασία της εποχής η οποία όμως έσερνε πίσω της μια νεροποντή πολλών ημερών, τέτοια που είχε να δει το νησί εδώ και εξήντα χρόνια! Παρόλα αυτά, ξεμυτούσαμε όποτε μπορούσαμε, λίγο στο χωριό, λίγο στη θάλασσα, ταβερνούλα για καλαμαράκια αλλά και στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, πάνω κάτω στην εσωτερική σκάλα, με γέλια και παιχνίδια. Απαραίτητα αξεσουάρ για τις ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας δύο μικρά μπλοκ Α5, ξυλομπογιές και γόμα-ξύστρα. Άντε και και η μαγνητική οθόνη για να γράφουμε γράμματα! Κάναμε και κουλούρια σου λέω, δύο λαμαρίνες παρακαλώ και 5-6 αυγά, Ο Θεός να τα κάνει κόκκινα, μόνο οι ετικέτες κόλλησαν σωστά.

Μια χαρά την περάσαμε, ούτε το συνάχι που με παιδεύει ακόμα από την Κυριακή του Πάσχα δεν μου χάλασε το κέφι. Τα παιδιά μας χόρτασαν… απ’ όλα! Τόσο που επέστρεψαν με άψογη συμπεριφορά, με τη μεγάλη να νοσταλγεί το σχολείο και τις ζωγραφιές της και … τη δασκάλα της! Ο γιος θέλει το δίκτυο το γρήγορο για να συνδεθεί με τους “αντίπαλους” και τα αμάξια τους, αυτός ο πατέρας του πια … από το ίδιο καλούπι βγαλμένοι. Χριστός Ανέστη, Αληθώς! Και του χρόνου με καλό, με υγεία και αισιοδοξία.