… η #pastafresca της πρωτάρας!
Όταν σουλατσάρεις στα social media, θες δε θες, γίνεσαι έρμαιο του ψηφιακού μάρκετιγκ! Τα δεδομένα των περιηγήσεών σου, προσεκτικά συλλεγμένα και αναλυμένα, δίνουν τροφή σε τρίτους που προωθούν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους. Για να λέμε όμως και τα πράγματα με το όνομά τους, μάρκετιγκ δεν είναι απαραίτητα η επιστήμη της μπαγαποντιάς! Μπορεί βρε αδερφέ να πετύχεις και κάτι καλό, κάτι χρήσιμο ή ακόμα και διασκεδαστικό! Εντάξει, έχε το νου σου και μέτρο καθώς πλέεις στο διαδικτυακό πέλαγος, έχει Σειρήνες αλλά και θησαυρούς.
Εκεί που χάζευα κι εγώ, σε ένα σύντομο διάλειμμα γιατί ο κώδικας δεν έτρεχε μαζί με άλλα πολλά βάσανα του σπασίκλα προγραμματιστή, το facebook μου σέρβιρε video με τις Pasta Grannies. Βιντεοσκοπημένες Ιταλίδες κυρίες, από διάφορες περιοχές, φτιάχνουν στις παραδοσιακές κουζίνες τους, τι άλλο από χειροποίητα ζυμαρικά. Έφαγα κόλλημα μεγάλο, με τα χεράκια τους, με πλάστη και μακαρονομηχανή, φτιάχνουν ζυμαρικά σε διάφορα σχήματα, με γέμιση, με χειροποίητη σάλτσα και παρμεζάνα αλλά και πιο φτωχικά, με φασόλια και γυρευτά χορταρικά. Δεν ξέρω τι με ξετρέλανε πιο πολύ, τα λαχταριστά ζυμαρικά ή οι κουζίνες, τα τσουκάλια, οι αυλές με τις υπαίθριες παραστιές, τους ξυλόφουρνους και τις αλανιάρες κότες;
Επειδή η σχέση μου με τον πλάστη και το χειροποίητο φύλλο είναι αρκετά στενή τα τελευταία χρόνια, είπα να τα δοκιμάσω! Έψαξα να βρω μια ελληνική εκδοχή που να περιέχει τύπο αλεύρου που να μπορώ να βρω στο σουπερμάρκετ. Στην ιστοσελίδα των Μύλων Αγίου Γεωργίου βρήκα μια συνταγή με αλεύρι τύπου 00 και σιμιγδάλι. Χώρισα την ζύμη στα 4 και την αφησα να ξεκουραστεί σκεπασμένη. Άνοιξα τέσσερα μεγάλα φύλλα με τη βέργα, αλευρώνοντας τακτικά. Τα άπλωσα πάνω σε πετσέτες και περίμενα να στεγνώσουν λίγο, πριν τα κόψω με κοφτερό μαχαίρι σε ταλιατέλες. Τύλιγα το κάθε φύλλο σε χαλαρό διπλό ρολό, όπως στο παραπάνω video του Pasta Grannies για ταλιατέλες, έκοβα με ένα καλό μαχαίρι και αφού ξέπλεκα το ζυμαρικό τινάζοντας το ελαφρά, το άφηνα χαλαρά σε μια πετσέτα.
Αφού τελείωσα με τα φύλλα, άφησα το ζυμαρικό να στεγνώσει λίγα λεπτά, ανακατεύοντας τον σωρό για να στεγνώσουν απ’ όλες τις πλευρές. Έβρασα τα μισά σε άφθονο αλατισμένο νερό, τηρώντας ευλαβικά την διαδικασία των Ιταλών. Έβρασαν σε 3-4 λεπτά και κράτησαν το σχήμα και την ζωηράδα τους ακόμα και μετά το σούρωμα. Τα φάγαμε αμέσως με σάλτσα κιμά που είχα έτοιμη. Το ζουμί που έμεινε στην κατσαρόλα δεν το πέταξα και έβρασα τα υπόλοιπα αργότερα. Και πάλι έβρασαν πολύ καλά χωρίς να λασπώσουν. Ακόμα και ένα μικρό περίσσευμα που έμεινε, φαγώθηκε πολύ ωραία αργότερα, χωρίς οι ταλιατέλες να κολλήσουν μεταξύ τους.
Άξιζε τον κόπο; Ναι! Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με την γεύση και θα τα ξαναφτιάξω με πρώτη ευκαιρία. Με 400 γρ. αλεύρι+σιμιγδάλι τρώνε άνετα 4 άτομα. Ίσως η βέργα δεν είναι ο πιο κατάλληλος πλάστης για ζυμαρικά και σίγουρα θα αναζητήσω κάποια αξεσουάρ για pasta fresca στο μέλλον. Όποιος τα δοκιμάσει… buon appetito!
