Σήμερα φτιάχνοντας το πρωινό καφεδάκι, μια ραδιοφωνική εκπομπή τύπου “σαν σήμερα” με χτύπησε κατακέφαλα αναφέροντας το σεισμό του 1999 στην Αθήνα. Δεν ξέρω γιατί αντέδρασα με τόση ευαισθησία, είχα χρόνια να το σκεφτώ, είπα να γράψω τη δική μου εμπειρία. Όσοι ψάχνετε για πόστ τύπου “καλό φθινόπωτο μπλα μπλα…” έπεται συνέχεια!
Είχα πριν από λίγο επιστρέψει από το ΕΜΠ, από εξετάσεις στο μάθημα “Φυσική – Κυματική – Ταλαντώσεις”. Καλό εεε; Ετοιμαζόμουν για ένα ντουζάκι και βγαίνοντας στο διάδρομο του πατρικού μου σπιτιού, στο Ίλιον Αττικής, βρέθηκα μαζί με την αδερφή και τον πατέρα μου. Όταν άρχισε ο σεισμός, σαστίσαμε! Το κούνημα ήταν συγκλονιστικό αλλά και ο θόρυβος φρικτός. Η πρώτη μου σκέψη ήταν για τον πρόσφατο σεισμό στην Τουρκία, “αμάν, οι καημένοι τι έζησαν…”. Πεταχτήκαμε στην αυλή, τι ανακούφιση να μένεις σε μονοκατοικία! Στο καπάκι ο δεύτερος μετασεισμός… Φωνές, αντάρα, κόσμος στο δρόμο, κλάματα και γέλια από κάποιους θαρραλέους. Το πιο δραματικό σκηνικό ήταν η σύζυγος του παραπληγικού γείτονα του οποίου το σπίτι είχε πάθει πολύ σοβαρές ζημιές (αργότερα κατεδαφίστηκε) που καλούσε σε βοήθεια μιας και δεν μπορούσε να μετακινήσει τον ασθενή. Μετά από λίγο, δυο θαρραλέα παιδιά από τη γειτονιά, με γρήγορες κινήσεις έβγαλαν τον ασθενή με το στρώμα και τον τοποθέτησαν προσωρινά σε αυτοκίνητο τύπου βαν όπου παρέμεινε για αρκετές ημέρες. Θάρρος και φιλότιμο, Ελλάς το μεγαλείο σου…
Εκτός από το φόβο και την απόγνωση που ακολουθεί μια φυσική καταστροφή, υπάρχουν τα ξεσπάσματα γέλιου κάποιων αλλά και τα ευτράπελα, σαν μια ακτίδα ανακούφισης πάνω στην κρίση. Ο πατέρας μου, ατάραχος και ελάχιστα λεπτά μετά το μεγάλο σεισμό, μπήκε να επιθεωρήσει το σπίτι και αφού τα τσεκάρισε όλα, έβαλε στη θέση της και μια ογκώδη οθόνη 14 ιντσών του υπολογιστή μας, η οποία ήταν λίγα εκατοστά πριν τη μοιραία… τούμπα! Ο μακαρίτης σήμερα κύριος Τ., πετάχτηκε στο γειτονικό ψιλικατζίδικο, λίγο μετά το τρελό κούνημα, πήρε μια σακούλα πράσινες μπύρες και φώναζε στον πατέρα μου “Εεεε κυρ Μ., θέλεις πράσινο τσάι;” Μια γειτόνισσα, κατέβηκε τρέχοντας τη σκάλα του πρώτου ορόφου, με το νεογέννητο μωρό της αγκαλιά. Γείτονας της άνοιξε το πολυτελές αυτοκίνητό του και τον κλιματισμό, κάνοντας χαριτωμένα κολακευτικά σχόλια για το ιδιαίτερα μοδάτο και κομψό νυχτικό της σύνολο.
Για τη μητέρα μου, Ο Θεός οικονόμησε έτσι ώστε να δεχθεί το πρώτο σεισμικό κύμα μέσα σε ένα λεωφορείο Icarus μιας και επέστρεφε από τη δουλειά της. Το δεύτερο σεισμό τον ένιωσε αφού κατέβηκε στη στάση του λεωφορείου. Θυμάμαι σαν τώρα να έρχεται από την άκρη του δρόμου, κλαίγοντας και παρατηρώντας σαστισμένη τις εμφανείς υλικές ζημιές στη γειτονιά μας και τον αναστατωμένο κόσμο. Κρατούσε σαν χαμένη μια σακούλα με λαχταριστά προφιτερόλ, ειδική παραγγελία από το ζαχαροπλαστείο για μας και τον πατέρα μου.
Μια βραδιά κοιμηθήκαμε στρωματσάδα στην αυλή μιας και το σπίτι μας δεν έπαθε απολύτως τίποτα. Μονοκατοικία, οπλισμένη με σκυρόδεμα για τρεις ορόφους και με την υπερβολή του πατέρα μου που φώναζε στον μηχανικό “βάλε σίδερα, εγώ πληρώνω”. Όταν ήρθαν οι μηχανικοί για έλεγχο, έτριβαν τα μάτια τους. Έψαχναν από δω, από κει, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Ζήτησαν να επισκεφθούν το μπάνιο, εδώ τουλάχιστον μπορούσαν να κάνουν την ανάγκη τους χωρίς φόβο να τους πέσει το ταβάνι στο κεφάλι… Τι να το κάνεις το ιταλικό πλακάκι, μας έλεγαν, άμα το σπίτι είναι χτισμένο σαν παλάτι στην άμμο!
Για πολύ καιρό είχα φόβο και στους μετασεισμούς πεταγόμουν σαν ελατήριο. Τα νέα για τις καταρρεύσεις και τους θανάτους ήταν συγκλονιστικά. Δεν ξέρω τελικά αν πήγε κανείς φυλακή, στο Ελλαδιστάν οι αμαρτίες παραγράφονται. Κάποιοι έδειξαν την ανθρωπιά τους, κάποιοι άλλοι στήνονταν στην ουρά να πάρουν το φαγητό των σεισμόπληκτων. Έφαγα πρώτη φορά κονσέρβα μουσακά και κεφτεδάκια! Μας τα κερνούσε μια γειτόνισσα που ήταν σε σκηνή μιας και εκείνη μαγείρευε στο κουζινάκι του μισοκατεστραμμένου της σπιτιού. Ξαδέρφια με νεογέννητο μωράκι που έμεναν σε πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας, ήρθαν επίσκεψη, μιας και όπως είπα μέναμε σε μονοκατοικία με κήπο. Με τον πρώτο μετασεισμό συνειδητοποίησαν έντρομοι, ότι είχαν έρθει πολύ κοντά στο επίκεντρο.
Μια προσευχή για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους, τα αγαπημένα τους πρόσωπα και τα σπίτια που με κόπο είχαν φτιάξει. Στην Ελλάδα του Εγκέλαδου, ας παίρνουμε τα μέτρα μας για να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό.
