Σήμερα φτιάχνοντας το πρωινό καφεδάκι, μια ραδιοφωνική εκπομπή τύπου “σαν σήμερα” με χτύπησε κατακέφαλα αναφέροντας το σεισμό του 1999 στην Αθήνα. Δεν ξέρω γιατί αντέδρασα με τόση ευαισθησία, είχα χρόνια να το σκεφτώ, είπα να γράψω τη δική μου εμπειρία. Όσοι ψάχνετε για πόστ τύπου “καλό φθινόπωτο μπλα μπλα…” έπεται συνέχεια!

Είχα πριν από λίγο επιστρέψει από το ΕΜΠ, από εξετάσεις στο μάθημα “Φυσική – Κυματική – Ταλαντώσεις”. Καλό εεε; Ετοιμαζόμουν για ένα ντουζάκι και βγαίνοντας στο διάδρομο του πατρικού μου σπιτιού, στο Ίλιον Αττικής, βρέθηκα μαζί με την αδερφή και τον πατέρα μου. Όταν άρχισε ο σεισμός, σαστίσαμε! Το κούνημα ήταν συγκλονιστικό αλλά και ο θόρυβος φρικτός. Η πρώτη μου σκέψη ήταν για τον πρόσφατο σεισμό στην Τουρκία, “αμάν, οι καημένοι τι έζησαν…”. Πεταχτήκαμε στην αυλή, τι ανακούφιση να μένεις σε μονοκατοικία! Στο καπάκι ο δεύτερος μετασεισμός… Φωνές, αντάρα, κόσμος στο δρόμο, κλάματα και γέλια από κάποιους θαρραλέους. Το πιο δραματικό σκηνικό ήταν η σύζυγος του παραπληγικού γείτονα του οποίου το σπίτι είχε πάθει πολύ σοβαρές ζημιές (αργότερα κατεδαφίστηκε) που καλούσε σε βοήθεια μιας και δεν μπορούσε να μετακινήσει τον ασθενή. Μετά από λίγο, δυο θαρραλέα παιδιά από τη γειτονιά, με γρήγορες κινήσεις έβγαλαν τον ασθενή με το στρώμα και τον τοποθέτησαν προσωρινά σε αυτοκίνητο τύπου βαν όπου παρέμεινε για αρκετές ημέρες. Θάρρος και φιλότιμο, Ελλάς το μεγαλείο σου…

Ο εγκέλαδος! Πηγή εικόνας

Εκτός από το φόβο και την απόγνωση που ακολουθεί μια φυσική καταστροφή, υπάρχουν τα ξεσπάσματα γέλιου κάποιων αλλά και τα ευτράπελα, σαν μια ακτίδα ανακούφισης πάνω στην κρίση. Ο πατέρας μου, ατάραχος και ελάχιστα λεπτά μετά το μεγάλο σεισμό, μπήκε να επιθεωρήσει το σπίτι και αφού τα τσεκάρισε όλα, έβαλε στη θέση της και μια ογκώδη οθόνη 14 ιντσών του υπολογιστή μας, η οποία ήταν λίγα εκατοστά πριν τη μοιραία… τούμπα! Ο μακαρίτης σήμερα κύριος Τ., πετάχτηκε στο γειτονικό ψιλικατζίδικο, λίγο μετά το τρελό κούνημα, πήρε μια σακούλα πράσινες μπύρες και φώναζε στον πατέρα μου “Εεεε κυρ Μ., θέλεις πράσινο τσάι;” Μια γειτόνισσα, κατέβηκε τρέχοντας τη σκάλα του πρώτου ορόφου, με το νεογέννητο μωρό της αγκαλιά. Γείτονας της άνοιξε το πολυτελές αυτοκίνητό του και τον κλιματισμό, κάνοντας χαριτωμένα κολακευτικά σχόλια για το ιδιαίτερα μοδάτο και κομψό νυχτικό της σύνολο.

Για τη μητέρα μου, Ο Θεός οικονόμησε έτσι ώστε να δεχθεί το πρώτο σεισμικό κύμα μέσα σε ένα λεωφορείο Icarus μιας και επέστρεφε από τη δουλειά της. Το δεύτερο σεισμό τον ένιωσε αφού κατέβηκε στη στάση του λεωφορείου. Θυμάμαι σαν τώρα να έρχεται από την άκρη του δρόμου, κλαίγοντας και παρατηρώντας σαστισμένη τις εμφανείς υλικές ζημιές στη γειτονιά μας και τον αναστατωμένο κόσμο. Κρατούσε σαν χαμένη μια σακούλα με λαχταριστά προφιτερόλ, ειδική παραγγελία από το ζαχαροπλαστείο για μας και τον πατέρα μου.

Μια βραδιά κοιμηθήκαμε στρωματσάδα στην αυλή μιας και το σπίτι μας δεν έπαθε απολύτως τίποτα. Μονοκατοικία, οπλισμένη με σκυρόδεμα για τρεις ορόφους και με την υπερβολή του πατέρα μου που φώναζε στον μηχανικό “βάλε σίδερα, εγώ πληρώνω”. Όταν ήρθαν οι μηχανικοί για έλεγχο, έτριβαν τα μάτια τους. Έψαχναν από δω, από κει, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Ζήτησαν να επισκεφθούν το μπάνιο, εδώ τουλάχιστον μπορούσαν να κάνουν την ανάγκη τους χωρίς φόβο να τους πέσει το ταβάνι στο κεφάλι… Τι να το κάνεις το ιταλικό πλακάκι, μας έλεγαν, άμα το σπίτι είναι χτισμένο σαν παλάτι στην άμμο!

Για πολύ καιρό είχα φόβο και στους μετασεισμούς πεταγόμουν σαν ελατήριο. Τα νέα για τις καταρρεύσεις και τους θανάτους ήταν συγκλονιστικά. Δεν ξέρω τελικά αν πήγε κανείς φυλακή, στο Ελλαδιστάν οι αμαρτίες παραγράφονται. Κάποιοι έδειξαν την ανθρωπιά τους, κάποιοι άλλοι στήνονταν στην ουρά να πάρουν το φαγητό των σεισμόπληκτων. Έφαγα πρώτη φορά κονσέρβα μουσακά και κεφτεδάκια! Μας τα κερνούσε μια γειτόνισσα που ήταν σε σκηνή μιας και εκείνη μαγείρευε στο κουζινάκι του μισοκατεστραμμένου της σπιτιού. Ξαδέρφια με νεογέννητο μωράκι που έμεναν σε πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας, ήρθαν επίσκεψη, μιας και όπως είπα μέναμε σε μονοκατοικία με κήπο. Με τον πρώτο μετασεισμό συνειδητοποίησαν έντρομοι, ότι είχαν έρθει πολύ κοντά στο επίκεντρο.

Μια προσευχή για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους, τα αγαπημένα τους πρόσωπα και τα σπίτια που με κόπο είχαν φτιάξει. Στην Ελλάδα του Εγκέλαδου, ας παίρνουμε τα μέτρα μας για να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό.

Καλή Σαρακοστή είπαμε, δεν είπαμε! Καλό στάδιο (των αρετών όχι το Καραϊσκάκη) και με το καλό να φτάσουμε στο Πάσχα.

Αφορμή για ετούτο το πόστ είναι ένα άρθρο που μου σερβιρίστικε ως προτεινόμενο και κέρδισε την προσοχή μου. Αν και δεν διακατέχεται από θρησκευτικότητα, είναι ειλικρινές, καλοπροαίρετο και αποδίδει τα εύσημα σε όσους προσπαθούν να βάλουν φρένο στις επιθυμίες της κοιλιάς.

Δεν είναι πια ξενέρωτο να νηστεύει κανείς. Για την ακρίβεια ποτέ δεν ήταν, αλλά δεν ξέρω γιατί είχαμε αυτήν την αντίληψη για αυτούς που το κάνουν.

Καλό είναι να αναγνωρίζει κάποιος την αξία της προσπάθειας για εγκράτεια, ακόμα και αν δεν βρίσκει άλλο σκοπό σε αυτή πέρα από την αποτοξίνωση. Αν μη τι άλλο, μην το παίζεις μάγκας με τη συνήθεια του άλλου, φάε το κοψίδι σου και άσε τον άλλο να φάει δίπλα σου σκέτες πατάτες τηγανητές χωρίς να αισθάνεται σαν το Alien!

Εμείς οι ‘επαναστάτες’ επιμένουμε να τρώμε κρέας, ακόμα και την Μεγάλη Παρασκευή. Με αποτέλεσμα την Κυριακή του Πάσχα να μην αισθανόμαστε καμία διαφορά.

Η συγγραφέας αναφέρεται στην γευστική διαφορά, κάτι που δεν μπορούσα να χωνέψω με τίποτα όταν οι συνάδελφοι στο γραφείο έτρωγαν μπριζόλα τη μεγάλη Πέμπτη. Ακόμα και φολκλορικά αν το δει κανείς, το να απέχεις λίγες μέρες τουλάχιστον από τα κρεατικά είναι μέρος της γιορτής!

Φτιάξε μια νηστίσιμη Λαδένια, τώρα που οι ντομάτες θα νοστιμίσουν.

Για να κλείσω την αναφορά μου στην νηστεία, θα ήθελα να κάνω ένα τελευταίο σχόλιο. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια, εμείς οι αμετανόητοι ρομαντικοί θρησκευάμενοι (ρουφάμε πολύ από το όπιο του λαού) χρησιμοποιούμε διάφορα κόλπα για να την κάνουμε πιο ανεκτή. Σόγια, τυρί φυτικό, υποκατάστατα γάλακτος από φυτικές πηγές, πατατόπιτες, ελιόπιτες και διάφορα άλλα μεζεκλίκια, για να την παλέψουμε και για να τρατάρουμε τους γνωστούς και φίλους επισκέπτες σε καιρό νηστείας. Ακόμα και αν βάλεις όλα αυτά στο διαιτολόγιο σου, ακόμα και αν τρως γαρίδες και καλαμαράκια συχνά, μετά από λίγες ημέρες η λόρδα σε κόβει, η λαιμαργία σε παιδεύει με αποκορύφωμα τη Μεγάλη Εβδομάδα που δεν θέλεις να βλέπεις τίποτα μπροστά σου και απλά τρως από συνήθεια. Αυτά για τους έξω απ’ το χορό και για τους ταπεινολογούντες νηστεύσαντες που θεωρούν τον αγώνα τον υπολοίπων ως παιδική χαρά. Για να μην ξεχάσω, ορίστε και το άρθρο, Η νηστεία είναι μαγκιά, δεν είναι αυτοταπείνωση. Καλή Σαρακοστή σε όλους!

Δεν πίστευα στα μάτια μου, στη σημερινή εξόρμηση στο κατάστημα Δάφνης, όταν είδα το άσπρο-κόκκινο μπουκάλι με το σαπούνι σε σκόνη! Πάντα μου έκανε εντύπωση, από παιδάκι, το πινέλο του μπαμπά, το μπουκάλι με τη σαπουνόσκονη και το βιδωτό ξυραφάκι. Ρετρό αξεσουάρ, πάντα τα ίδια, παρέα με λοσιόν άφτερ σέιβ λεμόνι-οινόπνευμα σε αναλογία 1-1 (άουτς!). Κόντρα ξούρα, τελετουργία στο μοναδικό οικιακό μπάνιο και αλοίμονο σε όποιον ήθελε να κάνει την ανάγκη του σε ώρα ξουρίσματος! Σαν να μην έφτανε το Σπλέντιτ, βρήκα και έτερο παρασκεύασμα με έναν συμπαθέστατο μπάρμπα, Crema Sapone, Cella και μια σαπουνόκρεμα σε μορφή πάστας στο δίπλα μπορντώ κουτί. Τι νομίσατε, μόνο μπικουτί, τσιμπιδάκια και οξυζενέ θα βρείτε στα είδη κομμωτηρίου, έχει αξεσουάρ και για την ξούρα μερικών μερικών που επιμένουν παραδοσιακά!

Καλό το Σπλέντιτ (ελληνικό παρακαλώ) αλλά ο μπάρμπας με τη σαπουνάδα όλα τα λεφτά! Κατάστημα Δάφνης.

Εφέτο κλείσαμε 11 χρόνια έγγαμου βίου, καλός-χρυσός-γοητευτικός και με σπίτι στο νησί, δεν έχω κανένα παράπονο, χάρη σ’ εκείνον είμαι 1 Σεπτεμβρίου στην Πάρο!

Όχι, το πόστ δεν είναι για το γαμπρό, είναι επί παντός επιστητού [έχεις δίκιο που ζαλίζεσαι φίλε αναγνώστη, από το ένα θέμα στο άλλο πάω… τσικ-τσικ…]! Είχε και πανηγύρι, με όλα τα καλά, εκεί ψηλά στον Στρούμπουλα!

Η επιστροφή στο σχολείο είναι προ των πυλών [αυτό το πόστ για μπακ του σκούλ το πήγαινα… πρέπει να το κοιτάξω αυτό γιατρέ μου;;;], το πολιτικό σκηνικό είναι τρομακτικό [όπως και να ‘χει κλείσε τη ρημάδα την του-βου, κλείστηνε σου λέω, πάτα το κουμπίιιιιιιιιιι], το σπίτι στο άστυ θα θέλει φασίνα [προσγείωση στα απλά, καθημερινά, η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά] και εγώ αμέριμνη [#not] στο χωριό περιμένω το πάτημα των σταφυλιών, εργαζόμενη από απόσταση για τα προς το ζην.

Καλό Σεπτέμβρη, με αγάπη, σε όλους!